Design: Setareh Noorani. Team: Setareh Noorani and Jelmer Teunissen.
Spatial Design for Museal Exhibition (Paintings, Archival objects Photography, Videos).
Koloniale Verhalen: Work in Progress has the ambition to openly show the questions and imaginings surrounding the colonial legacy embedded in the collection. This is a sensitive legacy, living in different timelines and reflected differently in the bodies that will visit the exhibition. And, a legacy that is currently being reimagined, where we are made sharers in the process.
How can we approach these histories – both spatially and temporally? How to underline the non-linear and networked nature of a canon, with its “heroes” presented to us as insurmountable and unquestionable, and the new examples to which we can relate?
In this, the design takes on the audacity and intention of the research team to secure and retell this intersection of timelines and bodies.
Following crossroads thinking and the various dreamed futures within Afrofuturism, design seeks the destabilization of the “line” and the grid – used to colonize and map – and normative ways of seeing and assigning value. This usually comes together in exhibition design, where the monumental nature of an object relates to (historical) value and the pedestals it is placed on. How can the objects on display be approached and related to each other in other ways?
It is a continuous process, a labor, a work in progress to unfold the structures of a normalized and extractive worldview. To understand this process is also to uncover these underlying structures.
Methods deployed spatially is mirroring, juxtaposing, defacing, breaking up/remixing and sampling/echoing visual elements to show connections. Stripping typical pedestals / but giving a new pedestal to collaboration and self-determination. Questioning euclidean and monumental forms (related to the grid) and contrasting the immobility of the canon, and the distance it creates, with fragile, temporary materials that call out to come closer.
(NL)
Koloniale Verhalen: Work in Progress heeft als ambitie om openlijk de vragen en verbeeldingen te laten zien rondom het koloniaal nalatenschap ingebed in de collectie. Dit is een gevoelig nalatenschap, dat leeft in verschillende tijdlijnen en verschillend wordt weerspiegeld in de lichamen die de tentoonstelling zullen bezoeken. En, een nalatenschap dat op dit moment opnieuw wordt herdacht, waarbij we deelgenoot gemaakt worden in het proces.
Hoe kunnen we deze geschiedenissen benaderen – zowel ruimtelijk als in tijd? Het niet-lineaire en genetwerkte karakter onderstrepen van een canon, met haar ‘helden’ die ons als onoverkomelijk en onbetwistbaar werd gepresenteerd en de nieuwe voorbeelden waaraan we ons kunnen relateren?
Hierin neemt het ontwerp de durf en intentie over van het onderzoeksteam om dit kruispunt van tijdlijnen en lichamen te borgen en hervertellen.
In navolging van kruispuntdenken en de verschillende gedroomde toekomsten binnen het Afrofuturisme, zoekt het ontwerp de destabilisatie van de ‘lijn’ en het grid – gebruikt om te koloniseren en in kaart te brengen – en normatieve manieren van kijken en waarde toebedelen. Dit komt doorgaans samen in een tentoonstellingsontwerp, waar het monumentale karakter van een object relateert aan (historische) waarde en de voetstukken waar het op geplaatst wordt. Hoe kunnen de getoonde objecten op andere manieren benaderd worden en zich tot elkaar verhouden?
Het is een continu proces, een arbeid, een work in progress om de structuren van een genormaliseerd en extractief wereldbeeld te ontvouwen. Het inzichtelijk maken van dit proces is ook het blootleggen van deze onderliggende structuren.
Methoden die ruimtelijk worden ingezet is het spiegelen, tegenover elkaar zetten, het ontbloten, het opbreken/remixen en samplen/echoën van visuele elementen om verbanden te tonen. Het ontdoen van typische voetstukken / maar het geven van een nieuw voetstuk aan samenwerking en zelfbeschikking. Het bevragen van euclidische en monumentale vormen (gerelateerd aan het grid) en het contrasteren van de onbeweegbaarheid van de canon, en de afstand die deze creëert, met fragiele, tijdelijke materialen die roepen om naderbij te komen.